LOGOTHERAPIE

Viktor Emil Frankl (1905 –1997) was een Oostenrijks neuroloog en psychiater, maar werd vooral ook bekend als overlever van de holocaust. Victor Frankl is de grondlegger van de logotherapie, een vorm van existentiële analyse, ook wel de Derde Weense School der psychotherapie genoemd.

Zijn boek ‘De zin van het bestaan’ schetst zijn ervaringen als gevangene in een concentratiekamp en beschrijft zijn psychotherapeutische methode voor het vinden van de zin van het leven in alle omstandigheden om daaruit de kracht te putten om verder te leven. Door het lijden dat hij en anderen hadden ondergaan in de concentratiekampen kwam hij tot de opzienbarende conclusie dat zelfs in de meest absurde, pijnlijke en onhumane situaties het leven een potentiële bedoeling heeft en dat daarom lijden zinvol kan zijn. Deze conclusie vormde de sterke basis voor Frankls logotherapie.

De logotherapie kan gekoppeld worden aan de existentiële filosofie, waarin de volgende ideeën terug te vinden zijn:

• Leven is eindig, onvoorspelbaar, nooit perfect, en in essentie zonder zin.
   
• Een leven zonder angst is niet mogelijk noch wenselijk; niemand is zonder existentiële angst.
   
• De mens is geen ding. Je identiteit, je leven en je wereld krijgen hun verschijningsvorm in de interactie met anderen en het andere.
  In de kern is leven daarom de wijze waarop je je verhoudt tot anderen en het andere.
   
• In je leven kom je tegenover tal van dilemma's te staan die je enkel door het maken van morele keuzes kunt oplossen.
  Je hebt dus de vrijheid om te kiezen maar je bent er ook toe veroordeeld.
   

Door moed te tonen en verantwoordelijkheid te nemen voor je leven - inclusief de keuzes die je hebt te maken - maak je de existentiële angst hanteerbaar, geef je zin aan je leven en is het leefbaar. 
 

Ik heb een grote bewondering voor Victor Frankl. Hij inspireert mij om met verantwoordelijkheid in het leven te staan en de schoonheid van het kleine te zien.